De affaire zorgt momenteel voor veel ophef: prins Laurent meent dat hij als onafhankelijke namens de monarchie werkt en dat hij daarom het recht heeft zich aan te sluiten bij de sociale status van zelfstandige arbeiders.
Een salarissubsidie, niet zo astronomisch als dat
De Prins heeft recht op een globale subsidie van ongeveer 400.000 euro per jaar. Maar in tegenstelling tot wat wij hebben gelezen of gehoord, beschikt hij niet over het volledige bedrag van dit bedrag, dat in twee delen is verdeeld.
Het eerste deel van deze schenking wordt door de wet expliciet gedefinieerd als een “salaris”: het is een salaris, betaald in ruil voor de talrijke representatieve diensten die de Prins voor de monarchie verricht. Dit deel bedraagt bruto 100.000 EUR per jaar en is belastbaar (en belast) als zelfstandig inkomen. Uiteindelijk en na belastingen houdt de prins ongeveer 60.000 euro aan ‘zaksalaris’ over, om in zijn behoeften en die van zijn gezin te voorzien.
Het andere deel van de schenking, van ongeveer 300.000 euro, is een ‘envelop’ die beschikbaar is om de aanzienlijke beroepskosten van de Prins te dekken: salarissen van zijn personeel, administratieve en secretariële werkzaamheden, kantoor, talrijke reizen, chauffeur, geschenken, onkostenvergoeding en restaurant, enz. De Prins beschikt er niet vrijelijk over en moet altijd adequate bewijsstukken overleggen. Er is voor hem dan ook geen sprake van om dit geld bijvoorbeeld te gebruiken om spaargeld op te bouwen, een vastgoedaankoop te doen of zelfs een particuliere verzekering af te sluiten (ziektekostenverzekering, levensverzekering, aanvullend pensioen, etc.).
In werkelijkheid ontvangt de Prins voor zijn werk dus ongeveer 60.000 euro netto per jaar, of 5.000 euro netto per maand. Dit is uiteraard niet belachelijk, maar ook niet onfatsoenlijk: het komt overeen met het gemiddelde salaris van een senior executive in België, wiens vergoeding varieert tussen 4.000 EUR netto en 8.000 EUR netto (in 2023). Met dit verschil dat de senior executive, naast dit salaris, profiteert van een volledige sociale verzekering. Niet de prins, noch zijn familie...
“Dit is geen baan”
Magritte had er een beeld van kunnen schetsen: doen alsof de activiteiten van de prins geen werk zijn, is een eerbetoon aan de lange surrealistische traditie van ons land.
Als ik zijn dagboek van de afgelopen vijf jaar doorlees, tel ik gemiddeld 90 vertegenwoordigingsactiviteiten (van koning Filip, de koninklijke familie of de staat) per jaar, of twee tot drie per week – de Covid-periode niet meegerekend. Elk van deze activiteiten, in de vier uithoeken van het land (om het delicate Belgisch-Belgische evenwicht te respecteren), vertegenwoordigt vaak een dag reizen en voorbereiding van enkele uren de dag ervoor. Doe de wiskunde.
En als je denkt dat het geen werk is om ‘linten door te knippen’, elkaar de hand te schudden en langdurig naar mensen te luisteren terwijl je interesse toont (echt of geveinsd) in hun activiteiten, neem dan een paar dagen de tijd om te oefenen. Ik zou het eerlijk gezegd niet willen...
De wet is duidelijk
De regeling van het statuut van zelfstandigen is heel duidelijk: als iemand in België reguliere arbeid verricht en hem daarbij een beloning ontvangt die onderworpen is aan de zelfstandigenbelasting, dan heeft deze persoon automatisch het recht om zich aan te sluiten bij het sociaal statuut van zelfstandigen. werknemers, om bijdragen te betalen en, indien nodig, sociale zekerheidsdekking te ontvangen (gezondheidszorg, ouderdomspensioen, overlevingspensioen, enz.).
Ik denk daarom dat het INASTI op deze basis niet het recht heeft om de aansluiting van de Prins te weigeren, noch om te weigeren dat hij zijn driemaandelijkse socialezekerheidsbijdragen betaalt. Trouwens, voor één keer zou een onafhankelijk persoon ze graag willen betalen...
Het aanspreken van de rechter is een elementair recht, ook voor een Prins
De Prins ‘valt’ de Belgische Staat niet aan voor de rechtbank, zoals we hebben gelezen. Hij ging niet op kruistocht tegen onze instellingen.
Hij is eenvoudigweg van mening dat een van zijn rechten wordt geschonden door een regering. En in ons democratische systeem, waar willekeur geen plaats heeft, heeft hij de mogelijkheid om de kwestie voor te leggen aan de rechter, die zal beslissen. Duizenden burgers doen elk jaar op legitieme wijze hetzelfde als zij worden geconfronteerd met een bestuursbesluit dat zij als oneerlijk beschouwen. De Prins heeft daar ook het recht toe.
Het uitoefenen van een recht is geen “gril”
Wat mensen ook zeggen, prins Laurent onderneemt geen juridische stappen over kleinigheden. Hij vraagt dat hij, wanneer de moeilijke levensomstandigheden hemzelf of zijn gezin treffen, de sociale bescherming kan krijgen die ieder van ons, van de armste tot de meest miljardair, gegarandeerd is. Dit recht op sociale bescherming wordt door de wet op niet-discriminerende wijze toegekend aan alle Belgische inwoners, ongeacht hun afkomst of vermogen. Dit zogenaamde “universele” karakter is de schoonheid van ons sociale systeem en zelfs de originaliteit ervan: het is bijna uniek in de wereld, in zijn omvang en zijn generositeit.
Als de Prins en zijn gezin hun recht op sociale zekerheid wordt ontzegd, zijn de gevolgen niet triviaal: de verplichting om de gezondheidszorg particulier te financieren, geen ouderdomspensioen als de schenking eindigt en vooral, in geval van overlijden van de Prins, geen overlevingspensioen voor Claire en haar kinderen, die van de ene op de andere dag het inkomen uit de schenking zouden kwijtraken.
Ons socialezekerheidsstelsel is zo ontworpen dat niemand wordt uitgesloten. Prins Laurent heeft daarom gelijk als hij op vreedzame wijze vraagt om een recht dat aan iedere werkende burger toekomt. Daarom steun ik hem volledig in dit verzoek.